Süleyman Göksu ANNESİZ İLK BAYRAMIM

Yenimahalle'de Annelere Uyuşturucuyla Mücadele Eğitimi

Başkent 'Art Festival' İle Sanata Doyacak

Mamak'ta Kadınlara Trafik Eğitimi Verilecek

Gölbaşı Belediyesi Memurlarına Yüzde 100 Destek

Mamak'ta Ömer Karaoğlu Rüzgarı Esti

İLGİNİZİ ÇEKEBİLİR !

Etimesgut Dumlupınar İlkokulu 41 Yaşında

Başkan Ercan'dan Sincan'a Hastane Müjdesi!

Yazı Detayı

14 Ağustos 2013 - Çarşamba 00:00

ANNESİZ İLK BAYRAMIM

Süleyman Göksu

suleymangoksu@gmail.com

Merhaba. Amacım sizleri üzmek değil, Annelik Müessesesinin kutsiyetini hatırlatmak ve vefat edenlerimizi rahmetle anmak. Büyüklerimizin her zaman kıymetini bilmek. Ramazan Ayı başlayınca, bizim eve sevinç ve hüzün bir arada geldi. İftar sofraları, annemin yokluğunu daha çok hissettiriyordu bizlere. Ramazan Ayının ve Kadir Gecesinin feyiz ve bereketinden faydalanmaya çalıştık. Kadir Gecesinde çok sevinç ve aynı zamanda durgunluk vardı üzerimde. Arife Günü kabir ziyareti, eski ziyaretlerimden daha başkaydı. Üzerime bir ağırlık çökmüş, donakalmıştım ve için için gözlerim yaşarıyordu. Bu sene Ramazan Ayına başladığımız gibi, Ramazan Bayramını da ilk defa anasız kutlayacaktık. Bayram sabahı bende garip çocuklar gibi, yolda Fatihalar okuyarak Namaza gittim. Asıl düşüncem; Namazı eda edip eve döndüğümde, bayramlaşma anı nasıl olacaktı. Evime geldim eşim ve çocuklarımla bayramlaştım. Her şey yolunda gidiyordu o ana kadar. Daha sonra babamın yanına gittim, elini öperek bayramlaştık. Duvarlar bile soğuk duruyordu ve evde sessizlik hakimdi. Kardeşlerimin de bir boşluk hissettikleri, hallerinden belliydi. Evin hiç tadı tuzu yok gibiydi. Annem, yine her zamanki gibi yerinde yoktu. Kolum, kanadım bir defa daha kırılmıştı. başladı bile. Bu bayram bir el noksan öpmüştüm. Saatlerce ağladım, böylece rahatlamaya çalışıyordum. Büyüklerimiz derler ya, ağla rahatlarsın. Annemle yaşadığım günlerimiz, film şeridi gibi gözümün önünden geçiyor ve hiç durmak bilmiyordu. Bu her insanın, er geç başına gelecek bir durumdu. Allahın emriydi, takdiri ilahiydi. Bunları düşünerek, dayanmaya çalışıyordum. Babam, kardeşlerim, eşim ve çocuklarım beni sakinleştirmeye çalışıyorlardı. Aslında, büyük evlat olarak benim onları sakinleştirmem gerekirken. Acılar paylaşınca azalır, sözünün doğruluğunu bizzat yaşayınca daha iyi anladım. Eş dost bayram ziyaretine gelmeye başlamıştı bile. Bizi her zaman olduğu gibi yine yalnız bırakmıyorlardı. Özellikle komşularımız cenaze ve sonrasında hizmetin en güzelini sundular, kendilerine şükran borçluyum. Güzel bir nezaket örneği gösteriyorlardı. Babam emekli sağlık memuruydu ve şimdide rahatsızdı. Bölgeye, yıllarca çok güzel hizmet etmişti. Dost ve arkadaşları kendisini hiçbir zaman yalnız bırakmadılar. Babamın hastalığında ve annemin vefatında, sağ olsunlar devamlı aradılar ve sordular. Bizim insanız her zaman kendisine hizmet edenleri biliyor. Değerlendirmesini de ona göre yapıyor. Vefat etmişlerinize rahmet diliyorum, kalın sağlıcakla