Ashab-ı Kiram'dan Vail bin Hucr (radıyallâhü anh) anlattı:

Resulullah Muhammed Mustafa'nın (sallallâhü aleyhi ve sellem), Peygamberliğini işitince kavmimin temsilcisi olarak yola çıktım, Medine'ye geldim. Beni, Ashab-ı Kiram'dan bazı zatlar karşıladı ve “Sen yanımıza gelmeden üç gün önce, Resulullah senin gelişini bize müjdelemiş ve “Vail bin Hucr size geliyor” buyurmuştu” dediler. Sonra Resulullah Efendimizin (s.a.v.) huzuruna girdim. Beni güzel karşılayıp alaka gösterdi, yakınına aldı ve ridasını yayıp üzerine oturttu. Sonra insanları çağırdı. Toplandıklarında minber üzerine çıktı, beni de yanına çıkardı. Biraz aşağısında bulunuyordum. Sonra Allâh'a hamd etti ve buyurdu ki: “Ey insanlar! Bu, Vâil bin Hucr'dur. Uzak beldelerden; Hadramevt'ten bir zorlayan olmadan, itaat ederek size geldi. Kendisi eski sultanlar neslinin sonudur. Ey Vail, Allah seni ve oğullarını mübarek kılsın” buyurdu. Sonra minberden indi ve beni de indirdi.

Medine'de müsâfir edilmem için uzakça bir evi münasib görüp Muâviye bin Ebî Süfyan'a (r.a) beni oraya götürmesini emretti. Öğlenin kızgın sıcağında yola çıktık. Biraz yol aldığımızda Muâviye bana: “Ey Vail, kızgın kumlar ayağımın altını yakıp kavurdu. Beni devenin terkisine al” dedi.

Ben: “Deveyi senden kıskanmıyorum, amma padişahların terkisine alacağı adamlardan değilsin, başkalarının beni ayıplamasını istemem” dedim.

“Bari ayakkabılarını ver de güneşin hararetinden onunla korunayım” dedi.

“Şu iki deri parçasını senden esirgeyecek değilim. Lâkin sen padişahların giydiklerinden giyebilecek kimselerden değilsin, onu sana emaneten de olsa vermekten hoşlanmam” dedim.

Muaviye (radıyallâhü anh), İslâm devletinin halîfesi olduğunda beni, Hadramevt'ten huzuruna getirtti. Adamlarını beni karşılamaya çıkardı. Yanına girdiğimde de tahtında yanına oturttu ve:

“Benim bu tahtım mı daha üstündür, yoksa senin devenin sırtı mı?” dedi.

“Ey Müminlerin emiri! Ben o vakit, küfür ve cahiliyyet adetlerinden daha yeni kurtulmuş idim. Benim yaptığım, bir cahiliyye âdeti idi. Allah bize bugün İslâm nimetini nasip etti, münasip olan senin yaptığındır” dedim. Sonra beni hürmetle Kufe'ye yerleştirdi. (Taberani, el-Muacemüs-Sağır)