Osmanlı divan şairlerimizden Peygamber aşığı Nabi, bir kafile ile hacca giderken Medine-i Münevvere’ye doğru yaklaştıkları bir gece bir adamın ayaklarını uzatıp uyuduğunu görünce çok üzülmüş ve aşağıda ilk ve son beyti yazılı kasideyi söylemiştir:

Sakın terk-i edebden kuy-ı mahbub-i Hudadır bu,

Nazargah-ı ilahidir, makam-ı Mustafa’dır bu!

Müraat-ı edeb şartıyla gir Nabi bu dergâha 

Metaf-ı kudsiyandır, busegah-ı enbiyadır bu  (Nabi) 

(Edebi terk etmekten sakın. Çünkü burası Allahü Teala’nın Habibi’nin şehridir, 

Cenab-ı Hakk’ın nazargahı, Hz. Mustafa’nın makamıdır. 

Ey Nabi, bu dergaha edebe riayet ederek gir,

Çünkü burası, Meleklerin, Peygamberler ve Evliya’nın ruhaniyetlerinin tavaf ettiği; Peygamberlerin teberrük için öptüğü bir mekandır.)